Kindervergunning

Een verhaal van auteur Robbert Boonk

Sommige kinderen hebben geluk. Geluk met hun ouders die zelf geluk hebben gehad. Die kinderen worden dan in rust, regelmaat en reinheid opgevoed. Ze worden niet geslagen, niet genegeerd, niet aan hun lot overgelaten en niet misbruikt. Ze worden gestimuleerd om hun dromen te verwezenlijken, sport te beoefenen en indien nodig, geholpen met school.

De meeste kinderen hebben dit geluk. Maar één op de vijf kinderen heeft dat geluk niet. Die hebben bijvoorbeeld ouders die dat geluk ook niet hebben gehad en dus niet beter weten dan dat kinderen hinderen zijn, die je best mag slaan als jij het als ouder niet meer trekt. Of ouders die zelf altijd aan hun lot zijn overgelaten. Waar nooit een knuffel was of een aai over de bol. Die kinderen leken er niet te zijn voor die ouders en daardoor ook niet voor zichzelf. En wat is erger, geen aandacht of aandacht door misbruik? Een onmogelijke en zinloze keuze.

Waar kunnen die kinderen terecht? Ze hebben geen veilig thuis maar dat is vaak wel het enige dat ze hebben. Beter iets slechts dan helemaal niets, denken ze misschien. Omdat ze niet beter weten. En het vereist veel lef en pijn om de kindertelefoon te bellen of om naar de juf of meester te gaan met je grote probleem. De wereld is niet eerlijk, helaas. Zeker niet voor één op de vijf kinderen.

Als het mijn droom is om psycholoog te worden moet ik daarvoor hard studeren. Eerst succesvol de middelbare school doorlopen en dan nog eens zeker vier jaar aan de universiteit. Kortom, psycholoog word je niet zomaar. En als ik dan een praktijk wil starten moet ik naar de bank voor een hypotheek. Die bank keert mij eerst binnenstebuiten of ik wel goed ben voor een lening. Als dat al lukt, koop ik een huis en moet ik naar de gemeente om een vergunning te verkrijgen om een praktijk aan huis te beginnen. Natuurlijk moet ik mij aanmelden bij een beroepsvereniging om gecertificeerd te worden om psycholoog te mogen zijn, om het echt uit te mogen voeren. Een hele weg om mensen te mogen helpen. En terecht want je hebt het tenslotte over mensen met problemen en die verdienen een goede, professionele en vertrouwde hulpverlener. Je hebt het bijvoorbeeld over die kinderen die geen geluk hadden met hun ouders.

Toch vreemd dat ik om goede hulp te mogen bieden, jaren moet studeren en moet slagen voor die studie en vervolgens voor elke praktische verandering, bijvoorbeeld een schuurtje in mijn eigen tuin, een vergunning moet kopen bij de gemeente, maar dat ik om het meest kostbare dat we kunnen krijgen, een kind, geen enkel bewijs van enige kunde hoef te hebben. Ik hoef zelfs niet eens te laten zien dat ik het graag wil, dat ik ze goed zal behandelen, dat ik ze naar beste eer en geweten zal opvoeden, beschermen en begeleiden. Dat ik van ze zal houden.

In onze maatschappij, wereldwijd (behalve misschien in China) is een kind een onbetwist recht. Ongeacht je achtergrond, je mentale gesteldheid, je financiële draagkracht of welk criterium dan ook. Niemand mag jou dat recht ontzeggen. Al wil je twintig kinderen, er komt geen commissie bij jou op bezoek om eens poolshoogte te nemen of dat allemaal wel goed gaat. Dat is heel anders als je zonder vergunning een hokje in je tuin zet. Want dat is geen recht, daar moet je voor betalen, daar is wel een commissie voor.

Maar zou het een oplossing zijn om het recht op kinderen af te schaffen? Dat je alleen maar kinderen mag krijgen als je daar een vergunning voor hebt gekocht bij de overheid? Dat de overheid reguleert hoeveel, waar en bij wie er kinderen komen? In China hebben ze dat geprobeerd en het is geen succes geworden. Natuurlijk niet, wat zo worden kinderen een soort van koopwaar.

De vraag is echter of het een recht zonder enige verplichting moet blijven. Een verplichting om het kind of de kinderen liefdevol op te voeden, om ze de kans te geven om zich te ontwikkelen zoals zij dat willen, om ze de mogelijkheid te geven om te zijn wie ze willen zijn. Ik pleit niet voor een kinder- of ouderpolitie die gaat bepalen wat liefdevol is, wat persoonlijke ontwikkeling is en wat daarvoor nodig is en wat het betekent om jezelf te zijn. Dat hoeft ook niet want dat weten we al lang. Er zijn honderden studies gedaan naar wat de beste omgeving is om op te groeien en wat de meest optimale begeleiding is. En we hebben de Universele Rechten van het Kind. Stel dat we tachtig procent van al die kennis en afspraken als norm nemen. Dan moet je als ouder aan minstens tachtig procent van die ideale omstandigheden voldoen, want anders krijg je verplicht hulp om het alsnog te realiseren. En als dat niet lukt, dan gaan we kijken wat het beste is in het belang van het kind. Dus toch een kinderpolitie?

Ja, misschien wel een klein beetje. Net als we nu hebben in de vorm van Jeugdzorg en Kinderbescherming, overigens altijd pas na een definitief oordeel van en rechter. Maar nu preventief, zodat er niet langer één op de vijf kinderen later veel hulp nodig heeft van die psycholoog. Een klein beetje een oogje in het zeil houden omdat kinderen geen gratis goed zijn en ook geen koopwaar.

Blijf gezond, bescherm en zorg goed voor onze kinderen en laat hun geluk niet afhangen van jouw geluk.

Lees het ook op mijn blog: Criebels | auteur Robbert Boonk